Piše: Nikola Blagojević
Mustafa Golubić-jedna od najzagonetnijih istorijskih figura između dva rata na Balkanu,Titov ljuti suparnik, rodjen je u Stocu 24. oktobra 1891. godine od oca Muhameda i majke Nure (živela 102 god), imao brata Ahmeta, sestre Silhu i Habibu.
U Sarajevu je završio gimnaziju a kao jugoslovenski stipendista studirao pravo u Ženevi i Tuluzu koje nije završio. Bio je svedok na famoznom solunskom procesu, nakon toga postao član Kominterne kada je radio kao špijun i egzekutor. Ključni događaj za karakter i dalji život Mustafe Golubića desio se 1908. godine kada je Austrougarska anektirala Bosnu i Hercegovinu. Ovo je izazvalo revolt naročito među omladinom a jedan od njih je bio i Mustafa koji je pristupio revolucionoj organizaciji Mlada Bosna.
Period pre prvog svetskog rata, Balkanske ratove provodi kao komita Vojvode Tankosića i velikog Vojvode Vuka. Odlikovan je ordenom Miloša Obilića za hrabrost. Ono što je zanimljivo za taj period oslobođenja Bosne od Turaka i Mustafino često nacionalno izjašnjavanje kao i muslimanske omladine u Bosni kao muslimanskih Srba dok Austrugarsku nikad nisu prihvatili kao svoju državu.
Mustafa Golubić kao četnik-komita
U tom periodu života se bavi i novinarstvom šaljući reportaže i tekstove u Ilustrovanoj ratnoj hronici a najpoznatija je izjava:’ ‘Evo mene. Ja sam musliman iz Bosne ali sam Srbin jer mi je maternji jezik srpski“. Nakon nekoliko godina putovanja po Evropi i Francuskoj razvila se ideja o atentatu na Franca Ferdinanda i Oskara Poćoreka (kraj 1913. godine). Odmah nakon atentata na Franca Ferdinanda Mustafa se vraća kao dobrovoljac u Užički odred.
Golubić,drugi sa leva u srednjem redu
Još kao vrlo mlad angažovan je i u vojnim strukturama uoči bugarskog napada na Srbiju 1915. godine dovezavši iz Rusije oko 1000 dobrovoljaca. Nakon toga se povlači sa Srpskom vojskom na Krf, dalje u Švajcarsku i Francusku gde biva uhapšen na zahtev Srpske Vlade i odveden za Solun gde učestvuje u Solunskom procesu (zbog navodnog atentata na regenta) -gde odbija da svedoči protiv Apisa i drugova, držan je u zatvoru sve dok nisu streljani 5. juna 1917. godine. Na procesu su odbili da se pojave i oficiri Milan Nedić, Draža Mihailović, Dušan Simović.
Bio moćniji od kralja-Apis
Pošto biva pušten iz zatvora odlazi redom za Krf, Francusku pa 1918. godine opet za Beograd gde do 1920. godine i emigracije u Beč provodi vreme u kućnom pritvoru manastira Rakovica. U Beču ostaje do 1929. godine potom odlazi u Berlin, nakon ubistva kralja Aleksandra 1934. godine vratio se u Pariz gde je kasnije putovao po Italiji (česta putovanja su mu omogućena zbog mnogih lažnih pasoša koje je posedovao). U medjuvremenu je 1933.godine pod imenom Ivan Ivanović otputovao u Moskvu i sastao sa Staljinom (NKVD).
Jedini kod Staljina ulazio bez kucanja
Kao pripadnika čuvenog Crvenog orkestra Mustafu je u Moskvi obučavao general-lajtanant Pavel Ivanovič Berzin-poznati Lenjinov telohranitelj i prekaljeni obaveštajac. Mustafa je bio u najužem krugu Staljinovih saradnika, čovek od najvećeg poverenja kome su davani najteži i najdelikatniji zadaci kao npr hvatanje generala Kutjepova belogardejca koje je Mustafa organizovao u Parizu (nakon čega je jedan vrhunski zapadnoevropski agent rekao da ne postoji bolje obučen čovek od Golubića) . Zna se da je u Americi zbog izuzetne mreže agenata koju je imao uspeo da izvrši svoj najpoznatiji zadatak-ubistvo Lava Trockog. Mustafa je u vreme nakon bombardovanja glavnog grada bio u Beogradu gde je sprovodio razne akcije protiv Nemaca, npr.eksplozija skladišta municije u Smederevu 5, juna 1941, godine kada su mnoge zgrade i kuće srušene ili oštećene plamena buktinja se videla čak do Vršca (nastradalo izmedju 1500-4000 ljudi). Tada je za komesara za obnovu Smedereva postavljen Dimitrije Ljotić-advokat iz Smedereva. Mustafa je uhapšen 2 dana kasnije. Za njega je bio zadužen major Hans Helm. Ništa nije priznao osim da je zastupnik Kominterne. Pri ispitivanju nije pomoglo ni to što su mu ubrizgali serum istine(poznata je njegova rečenica Nemcima u vezi Sovjeta:pobeđivati ih je lako,pobediti ih je nemoguće) , kao i to što su ga toliko tukli da su mu slomili svaku kost u telu, pa su zbog toga morali da ga smeste na stolicu pri streljanju (11. juna 1941.) Nakon oslobođenja Beograda 1944. godine obaveštajci 3. ukrajinskog fronta pronašli su i eshumirali Golubovićeve ostatke, preneli u Moskvu i uz najveće vojne počasti sahranjen je u aleji ruskih velikana i proglašen za narodnog heroja SSSR-a.