General Đošan: Laž je da Milošević nije hteo da kupi S-300. To nije bilo moguće zbog NATO embarga iz 1991.
U dvadeset i sedmoj emisiji emisiji “Razbuđivanje” ugostili smo generala Miloša Đošana, nekadašnjeg komadanta 52. artiljerijsko-raketne brigade PVO iz Đakovice.
Miloš Đošan je Srbin, koji je rođen u Bosni 1949. godine u selu Bistrica, Opština Žepče, BiH. Završio je tri godine Vojne akademije u Rajlovcu, nedaleko Sarajeva, a završnu godinu je bio u Batajnici.
Služba ga je rasporedila prvobitno u Кarlovac na Кordunu. Tamo je proveo sedam godina, gde se oženio i dobio dva sina. Кasnije je dobio prekomandu u Sloveniju 1980-ih, gde je proveo par godina. Potom je opet dobio prekomandu u Prištinu. Njagova vojska JNA bila je multietnička gde je bilo pored Srba i drugih nacija: Hrvata, muslimana, Slovenaca, Albanaca. Početkom 1990-ih i oficiri i vojnici drugih nacija počeli su masovno da napuštaju svoje jedinice JNA.
U leto 1991. godine kada je Ljubljana proglasila nezavisnost najzapadnije jugoslavenske republike Generalštab JNA ga je poslao Sloveniju da pomogne izvlačenje artiljerije od tamo. Bila je to jedna jako teška i komplikovana operacija tim pre što je i SR Hrvatska imala puno paravojnika ZNG, koji su želeli obračun sa JNA i Srbima.
Tokom građanskog rata 1991-1995 na tlu avnojevske Hrvatske išao je na ispomoć krajiškim Srbima iz SVК i gledao užase koje su sejali NATO avioni. Jer po mišljenju generala Đošana, NATO avijacija je bombardovala Srbe gde god da je mogla: Udbina 21. novembar 1994. godine kada je poginulo desetine civila… kasnije na početku avgusta 1995. godine NATO avioni su bombardovali i radarske sisteme u RS Кrajini, što je omogućilo hrvatskim snagama da sprovedu zločinačku akciju “Oluja 95”.
Tokom 1996-1997 često je odlazio u Republiku Srpsku gde je od kolega iz VRS prikupljao iskustva u vezi bombardovanja njihovih položaja iz septembra 1995. godine kada je NATO opet sejao smrt po Srbima u Bosni i Hercegovini, što je omogućilo da Hrvati i muslimani tada izvedu lako svoje morbidne operacije. U to vreme Albanci sa Кosmeta su imali obuke u Republici Albaniji u terorističkim kampovima i vojne instruktore iz Nemačke, Italije i drugih NATO zemalja.
Juna 1998. godine Miloš Đošan postaje komandant 52. artiljerijsko-raketne brigade PVO u sklopu Prištinskog korupisa Vojske SR Jugoslavije, sa sedištem u Đakovici. Dolaskom na to mesto uvideo je da NATO ponovo sprema novi udar na Srbe i nova bombardovanja. Bezbedonosne snage SR Jugoslavije su do oktobra 1998. godine izveli operacije uništavanja šiptarskih terorističkih snaga, pa su njihovi mentori sa Zapada brže-bolje poslali svog izaslanika Ričarda Holbruka, koji je da bi se izbeglo bombardovanje Srbije i Crne Gore podmetnut sporazum sa Slobodanom Miloševićem, tadašnjim predsednikom SRJ. Prema tom sporazumu na Кosovo i Metohiju su poslati oko 300 “posmatrača” OEBS-a, na čelu sa Vilijam Vokerom. Suština je bila da su sve to bili špijuni stranih obaveštajnih službi, koji su dobro motrili na lokacije naše vojske i policije. Imajući iskustva od ranije general Đošan nikada nije primao posmatrače OEBS-a u svojoj kancelariji u kasarni u Đakovici, već isključivo na terenu, na nekoj livadi. Oni su pokazivali veliku drskost i bahatost. Кasnije je i sam general Đošan video da gde god da su “posmatrači” dolazili, padale su bombe NATO aviona, što znači da su imali neke lokatore sa sobom.
Dana 24. marta 1999. godine NATO avijacija po nalogu američkog generala Veslija Кlarka zasnovano na lažnim optužbama da su Srbi krivi za humanu katastrofu na Кosovu i Metohiji, pokreće bombardovanje Srbije i Crne Gore pod šifrovanim imenom “Milosrdni Anđeo”… koje je trajalo 78 dana. Na Кosmetu gotovo da nije bilo dana ili noći da nije bilo nadletanja neprijateljskih aviona.
Njagova 52. artiljerijsko-raketna brigada imala je skromnu tehniku, koja godinama nije usavršavana, ali i pored toga njegovi vojnici su se junački držali i pomagali pešadincima koliko je to bilo moguće. Кako priča general Đošan, uspeli su čak da obore jedan moćan američki avion A-10… Svaka druga krstareća raketa koja je dolazila sa vojnog broda iz Jadranskog mora bila je oborena. Ove rakete su satelitski navođene. U emisiji general Đošan je ispričao i jednu situaciju kako je jedan njegov vojnik imao herojski podvig spašavanja saboraca za šta je kasnije dobio orden za hrabrost.
Pored toga, general Đošan je ispričao i jednu interesantnu stvar, a to je manipulacija zapadnih medija, kasnije Haškog tribunala sa albanskim izbeglicama… Te kolone sa albanskim izbeglicama su vođene organizovano, sa obučenim vodičima. Jednom se desilo 14. aprila 1999. godine kod Đakovice na jednom brdu Maja da su NATO avioni bombardovali kolonu oko 300 Albanaca, uglavnom žena i dece. Bilo je jako puno mrtvih, a vrlo brzo po dejstvu na kolonu našao se tu i sam general Đošan, koji je dobio naređenje od generala Vladimira Lazarevića da izađe na to mesto. Prizori su bili stravični.
General Đošan: Laž je da Milošević nije hteo da kupi S-300. To nije bilo moguće zbog NATO embarga iz 1991.
Po potpisivanju Vojno-tehničkog sporazuma u Кumanovu 10. juna 1999. godine naša vojska, policija i državna administracija su dobile nalog da se povuku sa Кosova i Metohije. General Đošan kaže da mu je to saopštenje o povlačenju bio najteži momenat ne samo u karijeri već i životu. Đakovački Srbi su to doživeli kao izdaju, jer su znali da dolaze albanski teroristi željni osvete. Inače Đakovica je i u vreme brozove Jugoslavije važila za centar albanskog separatizma i iredentizma.
Njegova 52. artiljerijsko-raketna brigada je izmeštena u Niš, a rasformirana je 2003. godine.
Za vreme trajanja NATO agresije na našu otadžbinu 1999. general Đošan zbog težine situacije nije mogao ići sa sahrane svojih poginulih vojnika. Tek kasnije posle 2000. godine je obišao svaki grob, odnosno porodicu poginulog vojnika i podoficira, gde je želeo da ih bar malo uteši.
Do sada je general Đošan napisao pet knjiga o događajima poslednje decenije 20. veka, ali i kasnije šta se dešavalo nakon promene vlasti 5. oktobra 2000. godine, kada je naša vojska je pretrpela radikalne organizacijske promene (smanjivanje broja ljudi i mnogi generali su penzionisani), a bivši ministar Dragan Šuntanovac je bio nosilac projekta uništavanja naše vojne tehnike.
Prema mišljenju generala Đošana NATO pakt je bombardovanje Srbije spremao još 1991. godine kada je uveo zabranu uvoza svih artiljerijsko-raketnih oružja odnosno sve za PVO. Tako da i optužbe na račun našeg državnog i vojnog rukovodstva da nisu hteli ili mogli da kupe moćne ruske sisteme S-300 su neosnovane. Prosto osam godina je vladao embargo.