Trifunović je svoj vizionarski poduhvat u stvaranju sarajevske i jugoslovenske muzičke scene, sedamdesetih godina prošlog vijeka, platio visokom cijenom – drugi su postali poznati i priznati interpretirajući njegove stihove, a on je označen kao “medijski poeta” i “pjesnik lakih nota”.
“Pjesma nas izmješta iz svakodnevnih banalnosti. Pjesmom se branimo od zvijeri u sebi – od tiranije čovjeka – čovjeku; tamo gdje pjesma nađe oslonac tu je i najveća dubina, pjesnici su pustolovi u duhu i jeziku, pjesma je po prirodi svojoj kritika života i društva, poezija živi od očiju koje vide drukčije, poezija je plug kojim se zaorava njiva da bi se zasadila misao – zato je pjesma vazda mudrija i iznad života. Uopšte porazi su radno i rodno mjesto poezije! Duško Trifunović je jedan, jedinstven, neponovljiv… Lirska struna njegova nepresušno nas grije, jer on je u ime nas – probao vatru koja je ljuta i vrela, koja je u njemu – i bije iz njegovog čela; na žaru njegove pjesme grijemo se, otkrivamo ljekovitog pjesnika za sopstvene samoće, njome se, i uzbuđujemo, i tješimo, i tugujemo, i brišemo suze, i radujemo se… Zajedno ćemo se prisjetiti ovog maga riječi, čija nas pjesma prati tamo gdje se povlačimo u svoju samoću i opasne snove, gdje se teško živi noću… Mi ćemo sami kad-tad potražiti svog pjesnika, koji je kazivao da nam je uvijek došao na vrijeme, koji je tu da nas zavoli, da se s nama nadigrava i natpjevava i da nam na kraju pokloni svoju tamburicu…“, napisao je jednom prilikom Duškov prijatelj, profesor srpskog jezika i književnosti Teodor Trifunović.
U stvarnosti, Duškovi stihovi su bili savršena metafora za ljude, društvene okolnosti i vrijeme u kom je pjesnik stvarao, samo što su preko populističke i masmedijske “formule” pjevani, umjesto recitovani, pa su za mnoge, u značenjskom smislu, ostali neotkriveni.
Preminuo je u Novom Sadu, gdje je i živio, a sahranjen je, prema vlastitoj želji, u Sremskim Karlovcima. Sahrana je okupila mnoštvo nezapamćeno u toj istorijskoj varošici.
Rodni Brod mu se odužio tako što je po njemu nazvao šetalište uz obalu Save, a prošle godine je uz pomenuto šetalište ovjekovječen i muralom. Takođe, u Duškovom rodnom gradu dugi niz godina aktivno radi i učestvuje u kulturnom životu Brod i kulturno-umjetničko društvo “Duško Trifunović”.
Pop i rok muzičari sa prostora bivše Jugoslavije komponovali su muziku na osnovu niza Trifunovićevih pjesama. Smatra se da je komponovano i snimljeno preko 300 njegovih pjesama. Antologijske su, u izvođenju “Bijelog dugmeta” pesme “Šta bi dao da si na mom mjestu”, “Pristao sam, biću sve što hoće”, “Glavo luda”… Niz takođe velikih pesama napisao je za Indekse, Nedu Ukraden, Zdravka Čolića, Arsena Dedića, Željka Joksimovića.
Trifunović je autor dvadesetak zbirki poezije, među kojima su “Zlatni kuršum”, “Pobednički krug”, “Šarena laža”, “Slobodni pad”, “Jetke pripovetke”, “Tumač tiranije”, “Bukvalno tako”, “Poezija”, “Šok soba”, četiri romana: “Gola seča”, “Kazneni prostor”, “Anđel do anđela”, “Davno i daleko”, i više dramskih tekstova Rođen je u Sijekovcu kod Broda, 1933. godine.
RADIO MOST